Παράγραφος 4: Μοχθηρές λάμψεις στο σκοτάδι

"Ακόμη μου κρατάς κακία επειδή σε... έσωσα Μάρτιν;"

"Μου φαίνεται πως γέρασες μάγε και δεν θυμάσαι καλά" ακούστηκε μια φωνή μέσα από το σπίτι. "Δεν μ' έσωσες! Πες μου όμως, γιατί την εγκατέλειψες μόνη της, στην κρύα αγκαλιά του θανάτου;"

"Δεν μπορούσα να την σώσω, δεν ήταν στο χέρι μου η ζωή της" φώναξε ο μάγος. "Μακάρι να μπορούσα" είπε στη συνέχεια σχεδόν ψιθυριστά. "Δεν ξέρεις ποσό οικτίρω τον εαυτό μου που δεν κατόρθωσα να το αποτρέψω. Όμως, Μάρτιν, σου έσωσα τη ζωή όταν δεν σε άφησα να περάσεις κι εσύ τη Πύλη. Μόνο ο θάνατος σε περίμενε από την άλλη πλευρά...".

Αυτά είπε ο Άλισταιρ και αποφάσισε να περιμένει τον συνομιλητή του να εμφανιστεί. Νεκρική σιγή επικράτησε. Μέχρι και οι ήχοι του δάσους, είχε την εντύπωση ο Μάγος, πως σώπασαν. Τέτοια ήταν η ανυπομονησία του.

Ο ολόλαμπρος δίσκος στον ουρανό άρχισε να βάφεται κόκκινος προειδοποιώντας όλα τα πλάσματα πως η μέρα φτάνει στο τέλος της. Καμία κίνηση από το σπίτι. Ο Άλισταιρ, απογοητευμένος, αποφάσισε να φύγει. Στο δρόμο σκεπτόταν τις επιλογές που είχε. Ο επιδέξιος τοξότης θα ήταν ένας πολύτιμος σύντροφος. Έφτασε, μουρμουρίζοντας, στο μέρος που είχαν κατασκηνώσει. Ο Ντίνανεκ ετοίμαζε το βραδινό. Οι δύο ταξιδιώτες έφαγαν αμίλητοι και ξάπλωσαν για να ξεκουραστούν. Μακρύ ταξίδι τους περίμενε αύριο.

Η γκρίζα λάμψη του ολόγιομου φεγγαριού χρωμάτιζε τα δέντρα κι έμοιαζαν να ήταν σκαλισμένα από ασήμι. Είχαν από ώρα κοιμηθεί. Ο Αλισταίρ άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του. Κάτι περίεργο συνέβαινε. Οι αισθητήρες του, ακονισμένοι στο αμόνι του χρόνου, λάμβαναν αλλόκοτες αναταραχές στην ατμόσφαιρα. Πριν προλάβει να σηκωθεί όρθιος, αντιλήφθηκε -καθαρά πια- πως μοχθηρά κόκκινα μάτια τον παρατηρούσαν μέσα από το σκοτάδι των δέντρων. Αμέσως χρησιμοποίησε ένα ξόρκι φωτός κι είδε πολλά όρκ να τους κυκλώνουν, προσπαθώντας παράλληλα να μην γίνουν αντιληπτά.

"Ντίνανεκ! Ξύπνα! Ντίνανεκ! Καταραμένα ορκ!" φώναξε. Ο νάνος ξύπνησε κι αφού αντιλήφθηκε τον κίνδυνο, άρπαξε το τσεκούρι του. Το μαγικό φως που είχε δημιουργήσει ο μάγος άρχισε να σβήνει. Τα ορκ όμως -λόγω της λάμψης της σελήνης- μπορούσαν να τα δουν οι δύο σύντροφοι. Όρμησαν πρώτα στον νάνο πιστεύοντας πως θα τον καταβάλουν εύκολα. Ο Ντίνανεκ με δύο αστραπιαίες κινήσεις έμπηξε το τσεκούρι του βαθιά στη σάρκα ενός και στη συνέχεια σε ενός άλλου ορκ τα οποία έπεσαν νεκρά. Ο Άλισταιρ εξαπέλυσε δύο κεραυνούς από τη ξύλινη ράβδο του που ως τότε χρησιμοποιούσε ως μπαστούνι και άλλα δύο ορκ συνάντησαν τον θάνατο. Οι κεραυνοί όμως ήταν δύσκολη γητειά και θα τον εξουθένωναν αν συνέχιζε. Έβγαλε το μικρό σπαθί που είχε κρεμασμένο στη ζώνη του και κρατώντας στα χέρια του και το ραβδί του, επιτέθηκε στα ορκ ελπίζοντας να τα αιφνιδιάσει επειδή ήταν ακόμη ζαλισμένα από του κεραυνούς. Κατάφερε να πληγώσει θανάσιμα ακόμη έναν εχθρό. Αυτά τα ορκ όμως δεν ήταν άπειρα στη μάχη. Μια λαίλαπα από σπαθιά, ρόπαλα και γροθιές, βρέθηκε στο δρόμο του μάγου. Με την εμπειρία του από του πολέμους και τη βοήθεια μαγικών ασπίδων (που πρόλαβε να δημιουργήσει) κατάφερε, προσωρινά, να αποκρούσει τη σφοδρή επίθεση.

Ο Ντίνανεκ δεν βρισκόταν σε καλύτερη θέση. Τρία ορκ του επιτέθηκαν ταυτόχρονα. Ο νεαρός νάνος, όμως, ήταν καλά εκπαιδευμένος. Εκμεταλλευόμενος το μικρό του ύψος απέφυγε εύκολα την επίθεση και πέφτοντας και γυρίζοντας επιδέξια στο έδαφος βρέθηκε πίσω από ένα από τα ορκ. Το πιστό του τσεκούρι δεν έχασε στιγμή και γεύτηκε το αίμα του αντιπάλου και με αξιοπρόσεχτη για χέρι νάνου ταχύτητα χτύπησε θανάσιμα και τα άλλα δύο. Αμέσως του επιτέθηκε ακόμη ένα που βρισκόταν δίπλα στα νεκρά πια ορκ. Απέκρουσε τη φαρδιά του λεπίδα με το τσεκούρι. Το χέρι του μούδιασε από τη σύγκρουση. Αυτός ο εχθρός ήταν πολύ δυνατός. Άπλωσε με δύναμη το τσεκούρι του το οποίο όμως εύκολα αποκρούστηκε. Η δεξιά του πλευρά ήταν τώρα εκτεθειμένη και το ορκ το κατάλαβε κι έκανε αμέσως κίνηση για να καρφώσει το σπαθί του στον νάνο. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη προσπάθεια του, όμως, πάγωσε ακίνητο. Μόλις ο νάνος είδε τη σιδερένια μύτη ενός βέλους να εξέχει από το στήθος του ορκ κατάφερε να συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει.

Άλλα τρία απαλά σφυρίγματα από βέλη ακούστηκαν στο αέρα και άλλα τρία ορκ έπεσαν στο σκοτάδι της αβύσσου. Το ένα μάλιστα έπεσε πάνω στον Ντίνανεκ σωριάζοντας τον κάτω. Αμέσως ένα ορκ που είχε σκύψει για να αποφύγει τον θάνατο επιτέθηκε με γυμνά χέρια, αρπάζοντας από τον λαιμό τον νάνο για να τον πνίξει. Η αντίσταση που αντιμετώπισε όμως το έκανε να το βάλει γρήγορα στα πόδια.

Ακόμη δύο βέλη εκτινάχθηκαν περνώντας αριστερά και δεξιά από το κεφάλι του Άλισταιρ και καρφώθηκαν στο λαιμό των δύο κακόβουλων πλασμάτων που ετοιμάζονταν να σκοτώσουν τον μάγο. Μαζεύοντας όλη τη δύναμη του, ο Άλισταιρ, εξαπέλυσε ένα κεραυνό, σκοτώνοντας ακόμη ένα αντίπαλο αλλά και τρέποντας τους υπόλοιπους σε άτακτη φυγή.

"Ευχαριστώ τους Θεούς, Μάρτιν, που σ' έκαναν να αλλάξεις γνώμη" φώναξε ο μάγος προς το μέρος μιας σκιάς που βρισκόταν καλυμμένη στα χονδρά κλαδιά μιας υπεραιωνόβιας βελανιδιάς. "Χωρίς τη βοήθεια σου θα ήμασταν χαμένοι."

"Ποιος σου είπε ότι άλλαξα γνώμη μάγε;" ακούστηκε η φωνή του τοξοβόλου από το βάθος. "Άσε εμένα όμως τώρα και βοήθησε τον μικρό σου φίλο γιατί βλέπω πως η μάχη τον επηρέασε...".

Ο Άλισταιρ γύρισε αμέσως το βλέμμα του προς τον Ντίνανεκ. Στεκόταν όρθιος, ακίνητος και χλωμός...

"Το φυλαχτό μου! Το Νισαράντιν. Χάθηκε!" κατάφερε να πει ξέπνοα ο νεαρό νάνος.