παράγραφος 3: Κατα μήκος του Νορίβιελ.

Ήταν η τρίτη μέρα που ο Άλισταιρ και ο Ντίνανεκ βρίσκονταν στον δρόμο. Σιγά σιγά το σκηνικό είχε αρχίσει να αλλάζει και το αυστηρό τοπίο των ορυχείων της Μάρκοραντ, σπαρμένο με πέτρες και ελάχιστα σκληροτράχηλα φυτά που μπορούσαν να επιζήσουν σ τις αντίξοες συνθήκες των βουνών, διαδεχόταν το μαλακό χώμα και η ποώδης βλάστηση της κοιλάδας Ίβιελ. Δύο χείμαρροι που ξεκινούσαν από ψηλά στο βουνό συναντιόνταν σε αυτή την κοιλάδα και σχημάτιζαν ένα ποτάμι που με το ορμητικό του νερό έκοβε την κοιλάδα στην μέση, Αν το έβλεπε κανείς από ψηλά έδινε την εντύπωση πως κάποιος ξυλοκόπος είχε κάνει την τομή, έτσι ονομάστηκε Νορίβιελ, «ο ξυλοκόπος της Ίβιελ». Το ποτάμι στο ταξίδι του προς την θάλασσα διέσχιζε πολλές περιοχές, μια εκ των οποίων ήταν και τα δάση του Φέλμπορν, ο επόμενος προορισμός του μάγου.

«Είμαστε τρεις μέρες στον δρόμο, και δεν μου έχεις πει τίποτα. Ούτε για το που πάμε, ούτε για το πετράδι, Νισαράντιν πως το πες. Ίσως το να σε πιστέψω δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα, μάγε».

«Τρείς μέρες πέρασαν και σου ‘λειψε κιόλας το σπίτι σου; Μικρέ μου φίλε θα χρειαστεί να κοιμηθείς κάτω από τα’ αστέρια πολλές νύχτες, τόσες που δεν θα σε νοιάζει πια, πρωτού λήξει η αναζήτησή μας.»

«Ποιος σου πε μάγε ότι πεθύμησα τα ορυχεία. Δεν με ξέρεις ακόμα καλά. Μπορεί να είμαι νέος αλλά δεν είμαι και αδαής. Εμείς οι νάνοι περισσότερο από όλες τις φυλές γνωρίζουμε ότι για να είναι το έργο σου άψογο θέλει επιμονή. Δεν θα γυρίσω στα ορυχεία πριν μάθω τα πάντα για την καταγωγή μου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα τα ξαναδώ ποτέ. Και μην υποτιμάς ποτέ το πείσμα ενός νάνου.»

«Όχι, αυτό το λάθος δεν θα το κάνω νεαρέ Ντίνανεκ. Νομίζω λοιπόν πως αφού είσαι τόσο αποφασισμένος σου αξίζουν κάποιες εξηγήσεις. Κάθισε λοιπόν δίπλα στον ποταμό, γέμισε νερό τα παγούρια και άναψε φωτιά γιατί ο ήλιος πέφτει και είναι μεγάλη η ιστορία.»

Ο νάνος υπάκουσε και με το παραπάνω και σύντομα δίπλα στο τρεχούμενο νερό υπήρχε μια φωτιά στην οποία ψηνόταν ένας λαγός από κάποια φωλιά εκεί κοντά, δείπνο για τους ταξιδιώτες.
«Τα Νισαράντιν» ξεκίνησε ο μάγος «είναι μαγικά πετράδια, τεράστιων δυνατοτήτων αν και πολύ περίπλοκων για να τις αντιληφθεί η αξιοποιήσει κανείς στο έπακρο. Πριν όμως συνεχίσω γι αυτά είναι πολύ σημαντικό να μάθεις για το Νίσελντορ.» Ο νάνος κοίταξε προς στιγμήν με απορία το φυλακτό του αλλά δεν μίλησε και ξαναγύρισε το βλέμμα στον μάγο. «Το Νίσελντορ λοιπόν ήταν μια πολιτεία που ιδρύθηκε πριν χιλιάδες χρόνια από έναν πανίσχυρο όσο και τρελό μάγο, του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία να το μάθεις. Αυτό όμως που πρέπει να ξέρεις είναι ότι είχε υποδουλώσει μια ολόκληρη φυλή νάνων τους οποίους ανάγκαζε να κάνουν εκσκαφές για να του παρέχουν ότι χρειαζόταν για τις μελέτες του. Μια μέρα κατά την διάρκεια μιας ανασκαφής ένας νάνος χτύπησε την αξίνα του πάνω σε ένα ψήγμα μιας πέτρας την οποία δεν είχε ξαναδεί. Το αποτέλεσμα ήταν να τιναχτεί το μισό βουνό στον αέρα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι ο νάνος είχε βρει ένα Νισαράντιν και ο μάγος ένα νέο αντικείμενο μελέτης.»

«Και ο μάγος έχτισε την Νίσελντορ σε εκείνο το σημείο σωστά;»

«Σωστά. Ο Μάγος πίστεψε ότι είχε βρει τον τρόπο να γίνει ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου. Και δεν είχε εντελώς άδικο. Έβαλε τους νάνους να χτίσουν εκεί μια γιγαντιαία πόλη-ορυχείο και να μαζεύουν Νισαράντιν, εξ ου και το όνομα Νίσελντορ.»

«Ναι αλλά πως και δεν μάθαμε ποτέ γι αυτή την πόλη. Εμείς οι νάνοι ξέρουμε κάθε ορυχείο στα βουνά μας αλλά και στην επικράτεια των νάνων. Σίγουρα θα γνωρίζαμε και για την Νίσελντορ»

«Θα το γνωρίζατε, αν ο μάγος δεν σκότωνε ότι ζωντανό πλησίαζε και δεν έκρυβε με κάθε τρόπο που ήξερε, και ήξερε πολλούς, την ύπαρξη της. Δεν ήταν βλέπεις διατεθειμένος να διαρρεύσει το μυστικό της δύναμής του. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε την τοποθεσία αυτής της πόλης ούτε και τους λόγους που μια μέρα καταστράφηκε παίρνοντας, λένε, και τον μάγο μαζί. Ίσως κάποιο ριψοκίνδυνο πείραμα, ίσως κάτι άλλο, το μόνο που απέμεινε από την μεγαλειώδη αυτή πολιτεία ήταν πτώματα νάνων που έφεραν πάνω τους διάφορα μαγικά πετράδια αμύθητης δύναμης, σκορπισμένα στα 4 σημεία του ορίζοντα σαν να ήταν από πάντα εκεί. Από τότε κανένα Νισαράντιν δεν έχει ξαναβρεθεί ούτε έχει μάθει ποτέ κανείς τίποτα για τον μάγο.»

«Αυτό ήταν όλο μάγε; Δεν μπορεί, κάτι μου κρύβεις» μίλησε δύσπιστα ο νάνος.

«Πράγματι, νεαρέ, αλλά από νύστα μάλλον παρά από κακία. Θα συνεχίσουμε την ιστορία κάποια άλλη στιγμή. Τώρα χρειάζομαι ξεκούραση, δεν κάνει να εξαντλούμαι στην ηλικία μου». Με αυτά τα λόγια ο μάγος έγυρε στο πλάι και αποκοιμήθηκε αφήνοντας τον νάνο να απορεί για το τι άλλο μπορεί να του κρύβει ο αινιγματικός συνταξιδιώτης του. Όσο και για το που τελικά σκόπευε να καταλήξει η αναζήτησή τους.
«Είσαι αινιγματικός Άλισταιρ, αλλά αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει να βρω τις ρίζες μου, αυτός είσαι εσύ»


Την άλλη μέρα το πρωί ο νάνος ξύπνησε απότομα από ένα πιτσίλισμα με νερό στο πρόσωπο μόνο και μόνο για να βρει τον μάγο έτοιμο για τον δρόμο από ώρα.
«Σήκω υπναρά, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Πρέπει να φτάσουμε στα δάση του Φέλμπορν και καλύτερα θα είναι να είμαστε εκεί το μεσσημέρι. Υπάρχει λόγος.». Ο νάνος είχε εκπαιδευτεί στον στρατό της Μάρκοραντ. Ένα πρωινό ξύπνημα δεν ήταν τίποτα γι αυτόν. Σηκώθηκε και μέσα σε 5 λεπτά ήταν εξοπλισμένος και έτοιμος για δρόμο.


O ήλιος μεσουρανούσε όταν ο μάγος και ο νάνος πέρασαν τα πρώτα δέντρα του δάσους του Φέλμπορν και η σκιά τους ήρθε ευπρόσδεκτη. Καθώς προχωρούσαν όμως η αίσθηση ότι διαρκώς τους παρακολουθούσαν έκανε τις τρίχες στο σβέρκο του νάνου να στέκονται όρθιες.
«Μάγε, μας παρακολουθούν. Το ένστικτό μου δεν με γελά».
«Εδώ και μία ώρα Ντίνανεκ. Το δάσος, τα δέντρα ξέρουν ότι είμαστε εδώ, αλλά δεν όσο δεν τα βλάπτουμε, δεν θα μας βλάψουν. Το δάσος ζει σε αρμονία εδώ και πολλά χρόνια, δεν θέλει να την διαταράξει από μόνο του. Ας ελπίσουμε ότι ένα μικροεπεισοδιο δεν θα το ενοχλήσει. Ακολούθησέ με» ένευσε ο μάγος και έστριψε απότομα προς μια κατεύθυνση.
«Τι εννοείς μικροεπεισόδιο» πήγε να ρωτήσει ο νάνος, αλλά δεν πρόφτασε μιας και ο μάγος άρχισε να χάνεται μέσα στα φυλλώματα.
«Περίμενέ με εδώ Ντίνανεκ και μην κουνηθείς. Δεν θα αργήσω, έχω να βρώ ένα παλιό γνωστό»

Αφήνοντας τον νάνο μόνο του, ο μάγος ακολούθησε ένα νοητό μονοπάτι ανάμεσα σε δέντρα και κλαδιά και τελικά έφτασε έξω από μια καλύβα, φτιαγμένη από το ίδιο το δάσος για να στεγάσει τον ιδιοκτήτη της. Μια ζεστή μυρωδιά μεσημεριανής σούπας αναδυόταν από τα παράθυρα. Με μια μεγάλη εισπνοή ο μάγος φώναξε.

«Εδώ είναι το αρχοντικό του Μάρτιν Ίσελντορ, του γρηγορότερου τοξότη κατά μήκος του Νορίβιελ και του καλύτερου μάγειρα σε όλη την επικράτεια;»

Την φωνή ακολούθησε ολιγόλεπτη σιωπή. Έπειτα τρία βέλη καρφώθηκαν ακριβώς μπροστά στα πόδια του μάγου και μια νεανική φιγούρα πρόβαλε στην πόρτα.
«Εξαφανίσου μάγε, σε είχα προειδοποιήσει ότι αν σε ξαναδώ δεν θα την βγάλεις καθαρή»