Ο κόμης Φάιναν βλαστήμησε κρυφά από μέσα του. Κοντά τέσσερις βδομάδες είχαν περάσει από τότε που ο Άλισταιρ είχε φύγει από το παλάτι και χωρίς αυτόν η κατάσταση χειροτέρευε μέρα με την μέρα. Τρία συμβούλια είχαν γίνει σε αυτό το διάστημα και σε κάθε ένα το πολεμοχαρές κήρυγμα του Σλίνερ κέρδιζε διαρκώς έδαφος στην κρίση του βασιλιά. Θα ήταν πραγματικό θαύμα αν κατάφερνε να αποκρούσει και αυτή την φορά τον δόλιο αλλά και ικανότατο χειριστή της γλώσσας σύμβουλο πληροφοριών. Την πρώτη φορά κατάφερε να πείσει τον βασιλιά, με την βοήθεια και του στρατηγού, ότι ο στρατός δεν ήταν έτοιμος και δεν έπρεπε να εκβιάσουν μια επίθεση πριν συγκεντρωθεί όλη η δύναμη του βασιλείου. Την δεύτερη, όταν ο Σλίνερ έφερε αποδείξεις για την ετοιμότητα του στρατού, επικαλέστηκε ελλειπή αποθέματα τροφίμων και αδυναμία τροφοδοσίας μιας τόσο μεγάλης εκστρατείας. Με αποτέλεσμα ο Σλίνερ να εισηγηθεί την επίταξη όλου του σιταριού των γύρω πόλεων. Με το ζόρι κατάφερε να χωρέσει στις αποθήκες τόσο σιτάρι, αλλά κέρδισε άλλη βδομάδα διορία . Στο προηγούμενο συμβούλιο έπαιξε το τελευταίο χαρτί του, όταν δήθεν συμφώνησε με τον Σλίνερ και περιέγραφε στον βασιλιά τους θριάμβους που θα είχε στην μάχη. Ευτυχώς γι αυτόν ο βασιλιάς τρομοκρατήθηκε από την ιδέα να ηγηθεί μιας μάχης και δεν ενέκρινε την επίθεση. Για σήμερα, στο τέταρτο συμβούλιο μέσα σε τέσσερις εβδομάδες , άφηνε τις ελπίδες του να νικήσει τον πρωτοσύμβουλο του βασιλιά στην θεά της τύχης.
Ο βασιλιάς μπήκε στην αίθουσα και όλοι υποκλίθηκαν στην αναγγελία. «Η αυτού μεγαλειότητα βασιλιάς Μπρέγαν της Θέρενιν». Έπειτα κάθισαν και τον λόγο όπως πάντα πήρε πρώτος ο κόμης Σλίνερ.
«Είναι η τέταρτη βδομάδα που λείπει αναιτιολόγητα ο μάγος Άλισταιρ μεγαλειότατε. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε πλέον αμφιβολίες σχετικά με την προδοσία του» σταμάτησε λίγο να καθαρίσει το λαιμό του. «Εμείς εδώ καθόμαστε όσο αυτός σχεδιάζει την καταστροφή του βασιλείου μας με τον Λίντιρ, τον βασιλιά της Ρίγκεν. Κάθε μέρα καθυστέρησης είναι εναντίον της Θέρενιρ μεγαλειότατε, πρέπει να επιτεθούμε πρώτοι»
«Μεγαλειότατε, δεν ξέρουμε τι έχει πραγματικά συμβεί στον Άλισταιρ.» πήρε τον λόγο ο Φάιναν καθώς ο κόμης έκανε παύση. «Ο μάγος έχει λείψει και για μεγαλύτερα διαστήματα. Αλλά ποτέ δεν θεωρήθηκε προδοσία.»
«Τον υπερασπίζεσαι ακόμα κόμη Φάιναν, υπερασπίζεσαι τον προδότη που εγκατέλειψε τον βασιλιά του σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, και εξαφανίστηκε χωρίς να πει λέξη.» ο Σλίνερ έδειχνε έξω φρενών, « μήπως είσαι και εσύ μέρος της συνομωσίας με την Ρίγκεν για να ανατρέψουν τον μεγαλειότατο»
Η τελευταίες λέξεις του κόμη έκαναν το πρόσωπο του βασιλιά να πάρει μια έντονα άγρια έκφραση καθώς κοίταξε τον Φάιναν. Αυτή τον φορά είχε χάσει το παιχνίδι. Δεν έπρεπε να ρισκάρει άλλο την θέση του στο συμβούλιο, μακριά από εκεί ήταν άχρηστος στον Άλισταιρ. «Η αφοσίωσή μου βρίσκεται και πάντα θα βρίσκεται στο πλευρό του μεγαλειότατου. Τελικά ίσως έχετε δίκιο κόμη Σλίνερ. Ας γίνει η επίθεση»
Η υπόλοιπη ώρα πέρασε με τις λεπτομέρειες της επίθεσης όπου ο στρατηγός είχε τον πρώτο λόγο. Η σκέψη του Φάιναν πήγε στον Άλισταιρ. «Φίλε μου προσπάθησα όσο μπορούσα, ελπίζω μόνο να κέρδισα αρκετό χρόνο»
«Χάθηκε! Χάθηκε!» Επανέλαβε ο Ντίνανεκ ανήμπορος να δεχτεί την απώλεια. Ότι του είχε απομείνει από την οικογένειά του, τώρα βρισκόταν στα χέρια κάποιου άθλιου όρκ. Το αρχικό ξάφνιασμα διαδέχτηκε μια ανείπωτη οργή και η επιθυμία να κυνηγήσει και να σκοτώσει κάθε ένα από τα ύπουλα πλάσματα που τους επιτέθηκαν, μέχρι να πάρει πίσω το Νισαράντιν του. Και θα το είχε κάνει αν δεν τον είχαν συγκρατήσει τα σαν κορμοί χέρια του τοξότη με μια σιδερένια λαβή.
«Ηρέμησε νάνε, με την οργή σου δεν καταφέρνεις τίποτα»
«Άφησέ με, καταραμένε δεντρόβιε, Αλλιώς θα πάθεις και εσύ ότι και τα σιχαμένα όρκ. Άφησέ με»
Ο νάνος κλωτσώντας και τραβώντας τον τοξότη κατάφερε να ελευθερώσει το ένα του χέρι και να καταφέρει ένα χτύπημα στα πλευρά του Μάρτιν, που μόρφασε από τον πόνο και εγκατέλειψε την λαβή. Μέσα σε δευτερόλεπτα πολεμιστής και τοξότης βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής με τα όπλα τους έτοιμα για μάχη. Στην επερχόμενη σύγκρουση έδωσε γρήγορο τέλος η ράβδος του μάγου που αναδύοντας φλόγες στην άκρη έδειχνε προς την κατεύθυνση του νάνου.
«Κατέβασε το όπλο σου Ντίνανεκ. Αν δεν σε σταματούσε ο Μάρτιν θα το έκανα εγώ. Τι πιστεύεις ότι θα προφτάσεις και θα νικήσεις όλα τα όρκ μόνος σου; Τώρα κατέβασε το όπλο σου και ηρέμησε» ο προστακτικός τόνος της φωνής του μάγου δεν άφησε περιθώριο στον νάνο να αμφισβητήσει τις προθέσεις του. Κατέβασε το τσεκούρι και ο Μάρτιν έκανε το ίδιο με το τόξο του.
Ο Άλισταιρ έμπηξε το ραβδί του στο χώμα και συνέχισε. «Τα πράγματα είναι χειρότερα από ότι νομίζετε και γι αυτό το καλό που σας θέλω και στους δύο είναι να συγκρατήσετε τα νεύρα σας. Για σένα Μάρτιν που δεν το ξέρεις και για σένα Ντίνανεκ που δεν φαίνεται να καταλάβαίνεις την σημασία του, ξαναλέω ότι έχει κλαπεί το πετράδι του Νίσελντορ. Το μεγαλύτερο και ισχυρότερο Νισαράντιν που έχουμε βρει ποτέ. Και πιστέψτε με δεν θα ανησυχούσα αν επρόκειτο για κάποια διαμάχη μεταξύ μάγων ή βασιλείων και το πετράδι ήταν απλά ένα έπαθλο, μια κλοπή για θέμα γοήτρου. Αποκλείεται όμως να είναι κάτι τέτοιο. Ξέρω πολλούς μάγους που μπορούν να μαζέψουν μια ομάδα όρκ . Λίγους όμως που να μπορούν να την περάσουν απαρατήρητη μέσα από τα δάση του Φέλμπορν και κανέναν που να ξέρει που βρισκόμαστε τώρα και γιατί. Η σημερινή επίθεση έδειξε ότι ο αντίπαλος μας είναι κάποιος ή κάτι άγνωστο και ισχυρό. Γι αυτό το λιγότερο που απαιτώ από σας» και κοίταξε με νόημα τον νάνο «είναι αυτοσυγκράτηση. Το μέλλον όχι μόνος ενός βασιλείου αλλά ίσως όλων μας διακυβεύεται εδώ»
Οι εκφράσεις των δύο ακροατών μετά τα όσα είπε ο μάγος διέφεραν κατά πολύ. Ο νάνος είχε χαμηλώσει το κεφάλι του σε ένδειξη μετάνοιας, ενώ ο τοξότης είχε ανοίξει τα μάτια του διάπλατα σαν να μην πίστευε στα αυτιά του.
«Άλισταιρ, κλάπηκε το πετράδι;»
«Ναι, Μάρτιν και φέρω κι εγώ ευθύνη γι αυτό, αλλά πιο σημαντικό τώρα είναι να το βρούμε. Δεν ήθελα να σε πιέσω να έρθεις μαζί μας με αυτό τον τρόπο. Αλλά η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχό μου.»
«Μην το ξαναπείς αυτό μάγε, αν θυμάσαι το πετράδι το βρήκαμε μαζί…» κόμπιασε για λίγο «όλοι μαζί τότε. Το χρωστάω και σε σένα και σε όλους τους άλλους.. και σε κείνη. Θα έρθω μαζί σου θες δεν θες.»
Την συζήτησή τους διέκοψε η φωνή του νάνου. «Μάγε, δεν ξέρω τι συνδέει εσένα και τον δεντρόβιο με το πετράδι, αλλά για μένα κάθε Νισαράντιν είναι οι ρίζες μου, είναι ένας δεσμός με την οικογένειά μου. Έχω δικαίωμα να συμμετέχω σε αυτή την αναζήτηση και μα τα ορυχεία του Μάρκοραντ αν σήμερα έσφαλα δεν θα ξανασυμβεί»
Ο Άλισταιρ γύρισε και κοίταξε τον νάνο σοβαρά. «Ντίνανεκ χωρίς να το θέλεις σήμερα έδωσες μεγάλη ελπίδα σε όλους μας. Το φυλαχτό που έχασες βρίσκεται τώρα στα χέρια κάποιου καταραμένου όρκ που τρέχει κατευθείαν στον αφέντη του. Όταν ξεκουραστώ θα ανιχνεύσω το μαγικό ίχνος που αφήνει κάθε Νισαράντιν και θα βρούμε από κει τον υπεύθυνο για όλα αυτά. Εκτός αυτού έδειξες οτι είσαι ικανός πολεμιστής και αναγκαίο μέλος της ομάδας.»
«Ευχαριστώ μάγε, και όταν ξαναβρούμε αυτά τα ορκ να θυμάσαι ότι θα πέσουν νεκρά πριν προλάβεις να πεις Ντίνανεκ του Μάρκοραντ.»
«Δυστυχώς θα περάσει λίγος καιρός γι αυτό.» είπε ο μάγος. «Πριν ξεκινήσουμε το κυνήγι υπάρχει μια δεσποινίδα που πρέπει όλοι να γνωρίσετε. Και που θα μας είναι απαραίτητη στην συνέχεια του ταξιδιού»
«Και που ζει αυτή η δεσποινίδα; Αν επιτρέπεται;»
«Στη Ρίγκεν Μάρτιν, που αλλού;»
Ένα μικρό μουρμουρητό απογοήτευσης ξέφυγε από τα χείλη του τοξότη. «Είναι ακόμα νύχτα» είπε μετά. «Ελάτε σπίτι μου να κοιμηθείτε. Έχουμε μακρύ δρόμο αύριο μέχρι τις εκβολές του Νορίβιελ»
